Savoir-vivre w odniesieniu do osób niepełnosprawnych

 

Zasada 1

Wobec osoby niepełnosprawnej zachowuj się tak samo, jak wobec innych osób – niepełnosprawność nie jest najważniejszą cechą człowieka, którego poznajesz. Nie faworyzuj osób tylko ze względu na ich niepełnosprawność.

Zasada 2

Podczas rozmowy z osobą niepełnosprawną zwracaj się bezpośrednio do niej, a nie do jej towarzysza, asystenta czy tłumacza języka migowego.

Zasada 3

Nie traktuj dorosłych osób niepełnosprawnych jak dzieci – mają prawo decydować o sobie.

Zasada 4

Zanim pomożesz, zapytaj, nie czuj się jednak urażony ewentualną odmową. Jeśli pomagasz, rób to w taki sposób, jaki odpowiada osobie niepełnosprawnej.

Zasada 5

Szanuj prywatność osoby niepełnosprawnej. Nie wypytuj jej o jej niepełnosprawność, nie ma jednak powodu, byś sztucznie omijał tematy związane ze zdrowiem

 

Zasady zachowania się w stosunku do osób niepełnosprawnych

Najpierw osoba, nie jej niepełnosprawność – powinno się używać określeń kładących nacisk na podmiotowość tych osób, niepełnosprawność to tylko jedna z ich cech. Zamiast niepełnosprawny lepiej mówić osoba niepełnosprawna lub osoba z niepełnosprawnością. Używanie określeń neutralnych emocjonalnie – określenia takie jak chory, cierpiący mają negatywny wydźwięk, sugerują, że osoba ta jest trwale bezradna. Zamiast chory na astmę, lepiej mówić osoba z astmą. Podkreślanie możliwości, nie ograniczeń – sprzęt wspomagający osoby niepełnosprawne pomaga im, a nie je ogranicza. Zamiast przykuty do wózka inwalidzkiego, lepiej mówić osoba korzystająca z wózka. Unikanie określeń obraźliwych – w języku polskich funkcjonują takie określenia, jak: kaleka, upośledzony, inwalida, ślepy, głuchy, psychiczny, mające wyraźny wydźwięk pejoratywny. Wiele osób niepełnosprawnych nie lubi także eufemistycznych określeń typu sprawny inaczej.

 

Z prezentacji Barbary Przywary – POSTAWY WOBEC OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH. STYGMATYZACJA I ETYKIETOWANIE.

prezentacja

Dodaj komentarz

Wordpress Social Share Plugin powered by Ultimatelysocial