Pieprz czarny

to suszone, niedojrzałe jagody. Ziarna są pomarszczone i kuliste, mają ok. 5 mm średnicy. Gatunki Malabar i Tellicherry są uznawane za najlepsze gatunki, ze względu na swoją wielkość i dojrzałość. Tylko 10% z największych ziaren zalicza się do pieprzu Tellicherry. Czarny pieprz jest najmocniejszy w smaku.

Pieprz biały

rośnie na tym samym krzewie co pieprz czarny czy zielony, ale dojrzewa pełniej na winorośli. Zebrane owoce moczy się w wodzie a następnie zewnętrzna skorupa jest usuwana. Ziarna są suszone do momentu aż nie uzyskają biało – żółtego koloru. Są bardziej subtelne w smaku. pachną natomiast bardziej intensywnie. Są wyśmienitym dodatkiem do różnych marynat, zup, sosów, ryb i mięs.

Pieprz zielony

jest zbierany zanim ziarna dojrzeją. Nie suszy się ich na słońcu, lecz poddaje zabiegowi suszenia poprzez działanie niskich temperatur, by ziarna zachowały swój jasnozielony kolor i lekko pikantny smak. Zielony pieprz jest również na świeżo konserwowany w solance, aby zachować jego właściwości. Ten rodzaj pieprzu jest powszechny w kuchni francuskiej i jest używany w znanej potrawie stek "au poivre". Wysuszone ziarna pieprzu zielonego łatwo odświeżyć poprzez zamoczenie w solance lub ciepłej wodzie. Podobnie dzieje się, gdy dodamy do bulionu, czy winnego sosu. Jest to najbardziej łagodna odmiana pieprzu, jednak nie traci na wyrazistości. Doskonale nadaje się do sosów, dań mięsnych, zup, ryb. Bywa dodawany do deserów.

Pieprz czerwony

 nazywany także różowym, którego ziarna nie są winne, pochodzi z francuskiej wyspy Reunion. Ziarna te pokryte są kruchą różową skórką otaczającą twarde, nieregularne ziarno, znacznie mniejsze niż cały owoc. Jest słodko-gorzki i zdecydowanie łagodniejszy od czarnego. Stosuje się go w postaci całych lub lekko tłuczonych ziaren, bywa też konserwowany z zalewie octowej czy solankowej.

Pieprz cytrynowy

to mieszanka pieprzu czarnego lub białego z kwaskiem cytrynowym, skórką cytrynową czasami kurkumą. Ta kompozycja idealnie nadaje się do ryb oraz mięs.

Pieprz cayenne (kajeński)

jest to ususzony i dobrze zmielony proszek wytwarzany z nasion i strąków różnych rodzajów papryki Chilli. Odmiana cayenne jest powszechnie nazywana jako "Ptak Chile", a nazwa botaniczna różnie podana jako C. minimum lub C. baccatum.

Pieprzu kubeba

to przyprawa nazywana zarówno pieprzem kubeba jak i owocem kubeba. Kubeb to małe, brązowo-czerwone, nieregularne nasienie podobne do kardamonu. Nasiona osiągają 3-4 milimetrów średnicy i są obficie spowite brązowymi zmarszczkami. Wysuszona kapsułka o kształcie figi mierzy 30 milimetrów długości, a jej pestki są białe. Tropikalne, długowieczne pnącze z owalną, szarą łodygą. Liście są gładkie, owalne, zakończone spiczastym czubkiem. Niewielkie, białe kwiaty są otoczone ostrymi kolcami, z których czubków wzdłuż osi łodygi kiełkują brązowe owoce.

Pieprz syczuański

 posiada cienkie rudawe łodygi z otwartymi końcami. Suszone owoce przypominają małe orzeszki bukowe mierzące 4 – 5 mm. Szorstka skórka pękając ujawnia kruche czarne nasionko, mierzące około 3 mm średnicy. Sama przyprawa jednak składa się głównie z pustych łusek. Można go nabyć w całości lub w postaci zmielonej. W Japonii liście wykorzystuje się jako przyprawa – te zmielone suszone liście znane są jako sansho , natomiast kinome to całe świeże liście, które są marynowane bądź pakowane próżniowo.

Święty pieprz (Hoja Santa)

Święty pieprz rośnie w południowych i wschodnich częściach Meksyku oraz w najcieplejszych stanach USA. Liście ten atrakcyjnej rośliny rosną horyzontalnie dookoła grubszych, centralnych partii łodygi. Jasnozielone u szczytu i blade pod spodem, z łatwością osiągają od piętnastu do trzydziestu centymetrów długości.

Złożony smak świętego pieprzu niełatwo można opisać, jest często porównywany do eukaliptusa, lukrecji, sasafranu, anyżku, gałki muszkatołowej i czarnego pieprzu. Młode łodygi wydzielają intensywniejszy posmak.