Rokitnik zwyczajny występuje w Europie i Azji, głównie wzdłuż wybrzeży. W Polsce dzikorosnący można spotkać głównie nad Bałtykiem, lecz znajdziemy go również w Pieninach. Sadzony był również przez działkowców na terenie całego kraju. Roślina znana jest już od tysięcy lat. Najwcześniejsze wzmianki pochodzą ze starożytnych pism tybetańskich. Uzdrowiciele od Chin po Grecję doceniali właściwości lecznicze rokitnika.

Rokitnik zawiera 190 bioaktywnych składników: 

• zawiera łącznie 14 witamin; A, C, D, E, K, P oraz z grupy B,
• jest bogaty w mikroelementy takie jak bor, cynk, fosfor, krzem, potas, mangan, wapń, żelazo,
• obniża poziom złego cholesterolu,
• wspomaga krążenie i pracę serca, zapobiega miażdżycy,
• zawiera 22 kwasy tłuszczowe w tym: omega 3, 6, 7, 9,
• zwalcza wolne rodniki,
• zmniejsza ryzyko powstania złośliwych nowotworów,
• wzmacnia organizm po ciężkich chorobach i chemioterapii,
• zawiera 18 aminokwasów,
• opóźnia procesy starzenia, odbudowuje komórki, a także likwiduje blizny i przebarwienia,
• chroni skórę przed słońcem,
• pomaga goić rany i działa regeneracyjnie,
• dodaje energii,
• poprawia pracę układu trawiennego i przyśpiesza przemianę materii,
• jest bogaty w lipidy (42 typy) oraz flawonoidy (36 typy),
• zawiera fenole i antyoksydanty,
• pozytywnie wpływa na pracę mózgu.

Ciekawostki o rokitniku:

• w przeszłości owocami rokitnika leczono konie z robaków,
• łacińska nazwa tej rośliny to hippophae, którą można tłumaczyć jako błyszczący koń,
• rokitnik po dzikiej róży jest największym źródłem witaminy C,
• podczas gotowania owoce nie tracą witaminy C, gdyż nie zawierają enzymów rozkładających tę witaminę,
• w Rosji roślinę nazywa się również ananasem syberyjskim,
• na Syberii ze zmiażdżonych owoców kobiety robią sobie maseczki przeciwzmarszczkowe,
• Dżingis-Chan, władca Mongolii, który ze swymi podbojami dotarł do Europy polegał na trzech fundamentach w życiu: dobrze zorganizowanej armii, silnej dyscyplinie i rokitniku.