Dorosły niepełnosprawny rozpoczynając samodzielne życie, zderza się z ogromnym wyzwaniem wobec własnych możliwości oraz oczekiwań rodziców, opiekunów.

Dorosły niepełnosprawny a plany życiowe

Najtrudniej jest wtedy, gdy nasi rodzice nie potrafią zaakceptować tego, że osoba na wózku może sama mieszkać, pracować, stworzyć swoją własną rodzinę. Rodzice czują się zobowiązani do wiecznej opieki nad swoimi niepełnosprawnymi dziećmi. Dorosły niepełnosprawny całkowicie zmienia ich dotychczasowe życie.

Zasiłek opiekuńczy czy źródło stałego dochodu?

Dodatkowym aspektem dla opiekunów osoby dorosłej z niepełnosprawnością jest w skrajnych przypadkach chęć zarobku. W Polsce jest możliwość pobierania zasiłków za opiekę nad osobą niepełnosprawną i niektórzy rodzice traktują to jako sposób na zachowanie stałego źródła dochodu bez konieczności chodzenia do pracy. Nie ma nic w tym złego w przypadku, gdy taki opiekun troskliwie opiekuje się osobą chorą. Jednakże niektórzy ludzie zajmujący się osobami niepełnosprawnymi nie robią tego rzetelnie i sumiennie, chcą mieć jedynie pieniądze nie dbając o dobro podopiecznego.

Partner dorosłej osoby z niepełnosprawnością

Rodzic czy opiekun bardzo często ma olbrzymi problem z zaakceptowaniem miłości, czyli drugiej połówki dorosłej osoby z niepełnosprawnością będącej na wózku czy z innym rodzajem niepełnosprawności. Często bywa tak, że osoba z niepełnosprawnością jest w pewien sposób stłamszona przez opiekuna i nie potrafi podejmować samodzielnych decyzji przez co jest samotna, nieszczęśliwa i ostatecznie nie samodzielna życiowo.

Błędne postrzeganie, dorosłej osoby z niepełnosprawnością

Osoba z niepełnosprawnością jest tak samo wartościowym człowiekiem jak osoba sprawna. Największym problemem, a zarazem stereotypem dotyczącym ludzi z niepełnosprawnością jest fakt, że są one postrzegane jako istoty słabsze, nieporadne nie zdolne do miłości, czy też samodzielności.

Osoby niepełnosprawne wcale nie są wcale słabsze!!  Różnią się nieznacznie, sposobem poruszania, wyglądem lub zachowaniem. Potrafią jednak kochać i być samodzielne tak samo jak wszyscy inni „normalni” pełnosprawni ludzie.

Dorosły niepełnosprawny i akceptacja rodziny

Największą barierą w samodzielności dorosłych osób niepełnosprawnych potrafią być ich najbliżsi, rodzina. Bardzo często nie potrafią zaakceptować faktu, iż osoba z niepełnosprawnością chce być samodzielna, czy też podejmować decyzje według własnych potrzeb i swojego uznania.

Miłość i związki dorosłego niepełnosprawnego

Najtrudniejszą jednak rzeczą do zrozumienia przez najbliższych jest fakt, że człowiek niepełnosprawny chce mieć drugą połówkę, czyli osobę bliską, z którą pragnie być w związku, z którą chce zamieszkać. Opiekunowie dorosłego niepełnosprawnego panicznie boją się, że właśnie ta jego bliska osoba zrani tą ważną dla nich istotę, którą zawsze otaczali opieką. W takiej sytuacji często pojawia się sprzeciw, brak akceptacji ich partnera lub partnerki czy też namawianie do rozstania.

Wsparcie dorosłej osoby z niepełnosprawnością

Ważne, aby osoby sprawne zaczęły postrzegać osoby niepełnosprawne normalnie, aby wspierały je w drodze do samodzielności jak i również miłości! Osoby niepełnosprawne tak samo albo nawet czasem bardziej – potrzebują miłości, bliskości jak również akceptacji w gronie najbliższych.

Sukces dorosłych osób z niepełnosprawnością

Znam wiele osób, które pomimo swojej niepełnosprawności pracują są samodzielne, zawierają związki małżeńskie i mają dzieci.

Przykład może stanowić Monika Kuszyńska, która pomimo wypadku samochodowego i tego, że obecnie porusza się z pomocą wózka inwalidzkiego ma partnera dwoje małych dzieci. Realizuje się muzycznie i nawet w 2015 roku reprezentowała Polskę na Eurowizji.

Kolejną osobą, której postawa może stanowić inspirację dla wielu osób niepełnosprawnych i ich rodzin jest Jan Mela, który w roku 2002 w wyniku porażenia prądem doznał amputacji lewego podudzia i prawego przedramienia. Dzięki swojej ciężkiej pracy i determinacji odbył następujące wyprawy:

2004: „Razem na Biegun” Wyprawa obejmowała oba bieguny Ziemi (północny i południowy) w jednym roku, Jan Mela dotarł tam razem z Markiem Kamińskim, Wojciechem Ostrowskim i Wojciechem Moskalem (biegun północny)

2008: Wyprawa na Kilimandżaro – wyprawa na najwyższy szczyt Afryki

2009: Wyprawa na Elbrus – wyprawa na najwyższy szczyt Kaukazu, w wyprawie uczestniczy niewidomy od urodzenia Łukasz Żelechowski i Piotr Pogon, który od 20 lat walczy z chorobą nowotworową i przeszedł resekcję płuca

2010: Wyprawa na El Capitan – wyprawa wspinaczkowa na liczącą ponad 1000 metrów ścianę skalną El Capitan w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych. W wyprawie brał udział Andrzej Szczęsny, paraolimpijczyk i narciarz zjazdowy, który przeszedł amputację nogi.

Obecnie Jan Mela jest założycielem Fundacji Poza Horyzonty, która pomaga osobom po amputacjach i ich rodzinom w odnalezieniu się w nowej sytuacji. Misją fundacji jest pokazanie, iż o godności człowieka nie stanowi ilość kończyn.

Walka niepełnosprawnego o własne szczęście

Jest to tylko kilka przykładów pokazujących, że niepełnosprawność nie stanowi ograniczeń i nie jest powodem do smutku. Coraz większa ilość rzeczy staje się dostępna dla osób niepełnosprawnych: lot samolotem, gra w koszykówkę, taniec czy jazda na nartach!  Musimy jako osoby niepełnosprawne tylko chcieć korzystać z możliwości dzisiejszego świata, nie bać się rozwijać pasji, wyrażać własnego zdania, walczyć o własne szczęście i marzenia.

Jak wspierać dorosłego niepełnosprawnego?

Zadaniem bliskich i przyjaciół osoby niepełnosprawnej jest wspieranie jej, bycie dumnym z każdego, najmniejszego jej osiągnięcia. Najważniejszym zadaniem najbliższego otoczenia osoby niepełnosprawnej jest pozwolenie jej na popełnianie błędów! Osoby, które są chronione przed błędami nie potrafią w dorosłym życiu poradzić sobie z porażkami. Nie znają konsekwencji swoich złych decyzji, co bardzo im utrudnia start w dorosłe życie.

Dorosłe życie osoby niepełnosprawnej

Pamiętajmy o tym, że dorosłe osoby niepełnosprawne również chcą być kochane, zrozumiane, akceptowane, pragną spełniać marzenia, rozwijać pasje. Chcą po prostu żyć po swojemu i być szczęśliwe.

Wszystkim osobom niepełnosprawnym życzę wytrwałości w codziennej walce o lepsze jutro. Natomiast ich najbliższym życzę dużo pogody ducha, wiary i dużo radości z przeżywania ich małych i wielkich sukcesów. Nierzadko dla osób niepełnosprawnych wszystkie sukcesy wymagają o wiele większej wytrwałości i determinacji, aby do nich dążyć a następnie je osiągnąć.