Mam na imię Justyna i jestem osobą niepełnosprawną  od dziecka, ale chodzę,  jestem wdzięczna  moim rodzicom i rodzinie.  Wiele poświęceń z ich strony,  wiele nieprzespanych nocy, długich lat  i  jeżdżenia do lekarzy.   Poświęcili mi swój drogi, bezcenny czas.

Kiedy widzę ludzi zdrowych którzy śmieją się z nas prosto w oczy, to myślę, że życie  nie zawsze bywa takie łaskawe i dobre, i oni jeszcze nie wiedzą, co ich czeka w życiu.

Bo nie  zawsze cię czeka dobre  i  czas pokazuje  inne  drogi i później jest  bezsilność,   a czasem nawet płacz  za niepotrzebnie wypowiedziane słowa,  które nie były tego warte.

Dziś patrzę  na siebie i wiem ile trzeba poświęceń  ze strony rodziców i nie tylko. Ludzie widzą nas gorszych, a  sami nie są lepsi od nas.

Pozdrawiam