Zasada 1
Wobec osoby niepełnosprawnej zachowuj się tak samo, jak wobec innych osób – niepełnosprawność nie jest najważniejszą cechą człowieka, którego poznajesz. Nie faworyzuj osób tylko ze względu na ich niepełnosprawność.
Zasada 2
Podczas rozmowy z osobą niepełnosprawną zwracaj się bezpośrednio do niej, a nie do jej towarzysza, asystenta czy tłumacza języka migowego.
Zasada 3
Nie traktuj dorosłych osób niepełnosprawnych jak dzieci – mają prawo decydować o sobie.
Zasada 4
Zanim pomożesz, zapytaj, nie czuj się jednak urażony ewentualną odmową. Jeśli pomagasz, rób to w taki sposób, jaki odpowiada osobie niepełnosprawnej.
Zasada 5
Szanuj prywatność osoby niepełnosprawnej. Nie wypytuj jej o jej niepełnosprawność, nie ma jednak powodu, byś sztucznie omijał tematy związane ze zdrowiem
Zasady zachowania się w stosunku do osób niepełnosprawnych
Najpierw osoba, nie jej niepełnosprawność – powinno się używać określeń kładących nacisk na podmiotowość tych osób, niepełnosprawność to tylko jedna z ich cech. Zamiast niepełnosprawny lepiej mówić osoba niepełnosprawna lub osoba z niepełnosprawnością. Używanie określeń neutralnych emocjonalnie – określenia takie jak chory, cierpiący mają negatywny wydźwięk, sugerują, że osoba ta jest trwale bezradna. Zamiast chory na astmę, lepiej mówić osoba z astmą. Podkreślanie możliwości, nie ograniczeń – sprzęt wspomagający osoby niepełnosprawne pomaga im, a nie je ogranicza. Zamiast przykuty do wózka inwalidzkiego, lepiej mówić osoba korzystająca z wózka. Unikanie określeń obraźliwych – w języku polskich funkcjonują takie określenia, jak: kaleka, upośledzony, inwalida, ślepy, głuchy, psychiczny, mające wyraźny wydźwięk pejoratywny. Wiele osób niepełnosprawnych nie lubi także eufemistycznych określeń typu sprawny inaczej.
Z prezentacji Barbary Przywary – POSTAWY WOBEC OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH. STYGMATYZACJA I ETYKIETOWANIE.
