11

Archipelag Lofoty – Norwegia

Następny dłuższy postój to Archipelag Lofoty, odchodzący na poziomie Narwiku. Kiedy wjeżdżaliśmy na pierwszą wyspę archipelagu zobaczyłem, że przewodnik nie kłamał i to, co było napisane jest prawdą. Miałem najnormalniej w świecie ochotę zostać tu na zawsze, widząc formacje skalne wyrastające wprost z morza – istny raj.

Archipelag składa się z siedmiu wysp o łącznej powierzchni 1227 km², zamieszkałych przez ok. 24,5 tys. mieszkańców. Przez górzyste wyspy, połączone niewielkimi mostami, prowadzi droga o długości 170 km kończąca się w osadzie Å (ostatnia litera w norweskim alfabecie).

Jadąc drogą można podziwiać zapierające dech w piersiach widoki. Strzeliste szczyty wyrastające prosto z morza, piaszczyste plaże, rafy koralowe w krystalicznie czystych wodach zatok. To wszystko sprawia, że człowiek czuje, że znalazł się w miejscu niezwykłym.

Lofoty znajdują się w kręgu polarnym, a mimo to można spotkać tu krajobrazy wyjęte prosto z tropików. Białe plaże, turkusowy kolor oceanu i wszystko to w objęciach gór. Ciepły prąd Golfsztrom powoduje, że temperatury w lecie  sięgają nawet do 20oC i śmiało można zażywać kąpieli w magicznych zatoczkach.

Skaliste wyspy są wymarzonym miejscem dla miłośników górskich wędrówek. Tutejsze trasy należą do najbardziej widowiskowych w całej Norwegii, prowadzą wśród górskich jezior na najwyższe szczyty sięgające ponad 1000 m n.p.m.

Turyści przebywający na archipelagu mogą skorzystać z szeregu rejsów organizowanych w sezonie. Jednym z nich jest rejs w pobliże największego na świecie wiru wodnego maelstrom, tworzącego się dwa razy dziennie pomiędzy Vestfiordem a Morzem Norweskim. Wizja wiru zdolnego pochłonąć wszystko była tak sugestywna, że w średniowieczu nanoszono go nawet na mapy jako przestroga dla żeglarzy. Potężny maelstrom pojawił się również w powieści Juliusza Verne’a i w książce Edgara Allana Poe. Miłośnicy fauny popłyną chętnie w rejs by zobaczyć delfiny i orki lub też będą podziwiać największą w Norwegii (1/4 ptasiej populacji tego kraju) kolonię ptaków na wyspie Røst.

W skalistych zatoczkach ukryte są kolorowe rybackie osady, nadając temu miejscu niespotykany klimat. Nieodzownym elementem krajobrazu Lofotów są malowane na czerwono chatki zwane rorbu. Budowano je już od XII wieku jako domki dla rybaków, którzy wcześniej musieli spać pod odwróconymi do góry dnem łódkami. Dziś większość z nich to domki przystosowane dla turystów.

Lofoty od stuleci stanowią centrum połowu dorszy. W wielu miejscowościach widać charakterystyczne drewniane rusztowania, które służą do suszenia dorszy, tzw. sztokfiszy.  Powietrze w tym rejonie jest niepowtarzalne. Nie jest zbyt suche i chłodne, a co najważniejsze jest odpowiednio słone.  W trakcie procesu suszenia ryby tracą znacznie na wadze, zachowując przy tym wszystkie cenne wartości odżywcze, a przy odpowiednim magazynowaniu nie tracą świeżości przez lata. W wielu miejscach na świecie próbowano suszyć ryby w ten sposób, jednak nigdzie się nie udało. Właściwości suszonych dorszy doceniali już wikingowie, zabierając je na swoje długie wyprawy.

Dopiero na miejscu stwierdziliśmy, że wracając ponownie przez Lofoty czeka nas przeprawa promowa poniżej Narwiku. Tam bowiem urywa się arktyczna autostrada E06 biegnąca z północy na południe Norwegii. Ponieważ Narwik zwiedziliśmy przed wjazdem na archipelag, postanowiliśmy popłynąć prosto z Lofotów na „drugi brzeg” w poprzek Vestfiordu. Rejs miedzy wyspami archipelagu był niezapomniana przygodą, a widoki zapierające dech.

Obawialiśmy się następnego „odcinka” o długości prawie 1000 km prowadzącego przez dzikie tereny Gór Skandynawskich, a kończącego się w Trondheim. Ta część Norwegii zwana Nordland, jest dla turystów podążających od południa, bramą do północnej Norwegii i stanowi często barierę psychologiczną. Niektórzy jadąc z południa, ze względu na dzikość tych terenów, kończą bowiem wycieczkę w Trondheim i nie podejmują ryzyka dalszej wyprawy.

Fot.: Tomasz Kudasik

więcej na:  tomaszkudasik.pl