Przestaliście chodzić do szkoły i odetchnęliście z ulgą. Ale człowiek uczy się całe życie i do szkoły powinien chodzić stale. Można tylko wybierać sobie inne szkoły od tych, których świadectwa mamy w szufladach.
Dziś proponuję Wam Szkołę Aniołów, stronę na której można znaleźć coś dla ducha. W różnych odsłonach, spisane przez bardzo różnych autorów. Trochę psychologi, filozofii, duża dawka duchowości.
Osobiście polecam artykuły Bri, pierwszy o wybaczaniu Istota wybaczania
fragment:
Czego sobie nie potrafimy wybaczyć ? Przy pełnej szczerości, każdy z nas znajdzie to coś – co tkwi w nim głęboko. Wydostańmy to na zewnątrz. Zmierzmy się z tym. Postarajmy się zrozumieć co nami kierowało. Dojdziemy w konsekwencji do wniosku, iż sporo nas to nauczyło. Czy można winić doświadczenie? Nie. Zostawmy to za sobą i wybaczmy sobie. Gdy rodzice kochają swoje dzieci, tak łatwo przychodzi im akceptacja i wybaczanie swoim pociechom. Zawsze znajdziemy zrozumienie i wyjaśnienie dla przyczyn będących podstawą takich działań. Dlaczego zatem, kochając siebie nie potrafimy wybaczyć sobie? Dlaczego z premedytacją blokujemy sobie otwartą drogę do wolności umysłu? Nie wstydźmy się rodziny, otoczenia, które nie pojmuje jak można sobie wybaczyć to czy tamto. Tu chodzi o nasze życie. By było pełne, spokojne i szczęśliwe. A szczęście osiągniemy tylko gdy sobie wybaczymy. Inaczej to będzie iluzja.
Drugi artykuł Bri o wdzięczności Wdzięczność
fragment:
Wdzięczność za chorobę. Wiele osób przeczyta z politowaniem. Czy jest to możliwe? Spróbujmy spojrzeć na to z drugiej perspektywy. Czy gdyby nie ta choroba, to czy poznalibyśmy uroczą i pełną empatii koleżankę, która samym swoim uśmiechem powoduje u nas radość? Czy w innych okolicznościach poznalibyśmy swoją wielkość i hart ducha i moc w niestrudzonej walce z chorobą? Czy w innych realiach bylibyśmy w stanie dostrzec radość z normalności? To wiele pytań retorycznych. I wiele każdy może sobie postawić. To do nas samych należy odpowiedz.
Skoro potrafimy wyrazić wdzięczność za cierpienie, za chorobę, za ból – to potrafimy wyrazić wdzięczność za wszystko. Za wszystko, co nas spotyka i czego jesteśmy obserwatorem. Za każdą lekcję jaką nam przyszło odpracować i się w niej realizować.
Człowiek zdolny do wdzięczności, to tak naprawdę człowiek wolny. Wolny od lęków, urazów i świadomie kroczący przez życie z poczuciem własnej wartości i własnej misji.
Warto też odwiedzić zakładkę Rozmowy z Duszą Izabeli Margańskiej "Lektura jej tekstów może oburzać albo wywoływać inne, silne emocje. To "kij w mrowisko" tzw. duchowości, świeży powiew, a czasami huragan."
