Związki to niełatwy temat. Gdy już znajdziemy tą wyjątkową osobę jeszcze sporo przed nami bowiem tworzenie relacji wymaga nieustannej pracy i zaangażowania. Jakiś czas temu pisałam artykuł dla portalu o podobnej tematyce. Dziś zdecydowałam się opowiedzieć nieco więcej o mojej relacji.

Moja historia

Mojego pierwszego chłopaka poznałam w wieku 15 lat będąc w szkole z internatem. Nie chciałam działać zbyt szybko, więc przez pierwsze miesiące byliśmy tylko przyjaciółmi. Uważam, że była to dobra decyzja, gdyż pozwoliło to na lepsze poznanie siebie nawzajem i przyniosło wiele pozytywnych wspomnień. Nocne rozmowy, wyjścia i wygłupy. Jednak gdy byliśmy pewni, że to coś więcej postanowiliśmy zadziałać. Obaw i wątpliwości nie brakowało, gdyż mój chłopak również jest osobą z niepełnosprawnością- porusza się na wózku inwalidzkim, a jego jedna ręka również jest niesprawna. Podjęliśmy jednak wspólną decyzje aby zawalczyć o to na czym nam zależało…

Przełom w relacji

Myślę, że przełomowy moment w naszym związku nastąpił wtedy kiedy mój chłopak zdecydował się przyjechać do mojej rodzinnej miejscowości. To był kawał drogi- ponad 700 kilometrów i 8 godzin podróży. Wtedy zrozumiałam, że naprawdę mu zależy i traktuje mnie poważnie. Całe to przedsięwzięcie to było nie lada wyzwanie. Jak powiedzieć o tym rodzicom? Jaka będzie reakcja? Jak zorganizować całą podróż?

Uporaliśmy się z tym wszystkim wspólnie, a gdy stres minął i wszystko było załatwione pozostała tylko radość i ekscytacja- jak to będzie? Tamte odwiedziny wspominam bardzo dobrze i z wyjątkowym sentymentem.

Jak sprawy wyglądają obecnie?

Na chwilę obecną mam 22 lata i nadal jestem z tym chłopakiem-pierwszą licealną miłością z internatu. Brzmi to bardzo romantycznie, niestety nie zawsze jest kolorowo. Jak każdy związek nasz też przez te lata przeszedł przez wiele prób- kłótnie mniejsze i większe, irytacja, a nawet kilkumiesięczne przerwy. Ale przetrwaliśmy to wszystko i wiem, że jest moim najlepszym przyjacielem. Na koniec zdradzę, że od roku mieszkamy razem. To kolejny duży krok w stronę przyszłości. Teraz dzielimy wspólnie nawet te codzienne podstawowe sprawy jak zakupy czy sprzątanie.

Wnioski i moje przemyślenia

Jako osoba z niepełnosprawnością wiem, że czasem trudno podjąć życiowe decyzje- znamy swoje ograniczenia, a dodatkowo tak jak większość osób boimy się tego co nowe i nieznane. Jednak czasami naprawdę warto zaryzykować i iść za głosem serca. Nie ważne jak bardzo coś się wydaje trudne. Jeśli w grę wchodzą prawdziwe uczucia przy odrobinie upartości i samozaparcia można wiele zdziałać i stworzyć coś wyjątkowego!

Szczęśliwa:)

Artykuł zrealizowany podczas stażu w ramach projektu „Aktywny Start” współfinansowanego ze Środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.