Iwona Nieroda-Zdziebko – zdobywczyni tytułu zawodowej Mistrzyni Świata i zawodowej międzynarodowej Mistrzyni Polski w Kickboxingu w formule Low Kick, wielokrotna Mistrzyni Polski Seniorów w formule Low Kick w wywiadzie Rampowicza Grzegorza o rozumieniu niepełnosprawności, roli rodzica w edukacji dzieci oraz stereotypach.

Jest Pani osobą aktywną i osiągającą najwyższe wyniki sportowe w Kickboxingu Low Kick – jak zaczęła się Pani przygoda z tą dyscypliną sportu?

Miłością do sportu w ogóle zaraził mnie mój pierwszy i do dziś obecny trener Jerzy Pilarz, który był moim nauczycielem wychowania fizycznego w szkole podstawowej. To z nim zaczęłam odnosić pierwsze sukcesy m.in. w lekkoatletyce.

Brałam udział w biegach przełajowych oraz reprezentowałam szkołę w prawie każdej dyscyplinie sportowej na zawodach szczebla gminnego, powiatowego i wojewódzkiego. To właśnie trener Pilarz we wrześniu 2003 roku (kiedy zmieniłam szkołę z podstawowej na gimnazjum) zaprosił mnie na pierwszy kickboxerki trening w klubie UKS Diament Pstrągowa, ponieważ widział we mnie potencjał.

Pamiętam, jak usłyszałam o możliwości startu w zawodach. To dało mi podwójną motywację do trenowania. Chciałam być po prostu najlepsza, a trener Pilarz mi w tym pomógł i doprowadził do zdobycia tytułów m.in. sześciokrotnej mistrzyni Świata, mistrzyni Europy i wielokrotnej mistrzyni Polski.

Jak długo i wytrwale należy trenować, aby osiągnąć poziom mistrzowski?

Wiadome jest, że nie ma tutaj jednoznacznej odpowiedzi. Jednemu dojście do poziomu mistrzowskiego zajmie kilka lat, innemu kilkanaście, a jeszcze innemu nie uda się to nigdy. Bardzo dużo zależy od charakteru, uporu, ciężkiej pracy i przygotowania psychicznego. Talent oczywiście też jest ważny, ale bez odpowiedniego szlifu jest to o wiele za mało.

Czy trenowanie Kickboxingu można rozpocząć w każdym wieku?

Zawsze staram się podkreślić, że Kickboxing jest dla każdego i tak naprawdę swoją przygodę z tym sportem można zacząć w wieku 4, ale też i 44 lat. Wiadomo, że jeśli chce się być zawodnikiem to zaawansowany wiek nie pomaga, ale rekreacyjnie czemu nie?! Sama znam osoby, które bardzo późno zaczęły uprawiać kickboxing chociażby dla uzyskania lepszego samopoczucia, czy aby rozładować różne negatywne emocje, stres itp. Ja na zawsze będę polecała ten sport i zachęcała do jego uprawiania nawet w wieku seniorskim.

Czy na swojej drodze sportowej i zawodowej spotyka Pani osoby z niepełnosprawnościami?

Czasami mam do czynienia z takimi osobami, ale nie nazywam je niepełnosprawnymi. Dla mnie to takie trochę niepojęte i bardzo szerokie określenie, bo każdy z nas ma jakieś niepełnosprawności – fizyczne, intelektualne, emocjonalne… Potocznie mówiąc człowiek „na oko” zdrowy też może być niepełnosprawny…, ale podchodząc do tematu od strony postrzegania Świata przez przeciętnego człowieka to najczęściej taki kontakt mam z dziećmi.

Jak Pani rozumie niepełnosprawność? Czy można ją określić, opisać?

Tak jak przed chwilą powiedziałam – dla mnie to szerokie i trochę niepojęte określenie. Każdy z nas jest inny, ale wszyscy jesteśmy równi i tak staram się myśleć o ludziach. Ja, mimo iż zdrowa w obcych oczach mogę być postrzegana jako osoba niepełnosprawna. Idąc za moim rozumowaniem nie będę starała się opisywać, nazywać czy określać czym jest niepełnosprawność.

Według Pani z jakimi barierami najczęściej spotykają się osoby z niepełnosprawnością?

Największą barierą dla Nas ludzi jesteśmy My sami-Ludzie! Ludzie ludziom (niestety) stawiają przed nosem mury, budują bariery, określają stereotypy i nierzadko rzucają kłody pod nogi.

Jak powinna wyglądać edukacja dzieci, aby w przyszłości rozumiały i wspierały osoby z niepełnosprawnością?

Dzieci moim zdaniem powinno się o wiele mocniej w tym temacie edukować w szkole, a rolą rodzica powinna być rozmowa i pokazywanie Świata takim jakim on naprawdę jest. Czasem mam wrażenie, że niektórzy rodzice chronią swoje dziecko przed osobami niepełnosprawnymi fizycznie czy intelektualnie na zasadzie izolacji od „źródła niewygodnych pytań” dotyczących wyglądu czy zachowania osób z niepełnosprawnościami.

Nie powinniśmy wtedy uciekać czy chronić swoją pociechę „pod skrzydłem”, a dać jej poznać i oswoić się z tym co widzi, bo moim zdaniem odwrotne zachowania pokazuje naszą niepełnosprawność, ale tą emocjonalną, pełną braku wrażliwości, empatii i wyczucia sytuacji.

Bywa tak, że osoby pełnosprawne boją się pomagać osobom z niepełnosprawnością. Jak Pani myśli z czego to wynika i jak można to zmienić?

Myślę, że wynika to przede wszystkim z ogólnego strachu. Wielu „pełnosprawnych” ludzi po prostu nie wie, jak miałoby się zachować w danej sytuacji z osobą „niepełnosprawną”, jak miałoby jej pomóc czy nawet jak i o czym porozmawiać. Do tego dochodzą stereotypy i głupie myślenie, że tacy ludzie są gorsi. Ja oczywiście tak nie myślę, ale wiem, że są ludzie, którzy tak myślą. Jak można to zmienić? Edukować, edukować i jeszcze raz edukować!

Czy zgodziłaby się Pani zamienić ze mną na jeden dzień i zobaczyć świat z mojej perspektywy?

Pewnie! Jak to mówią, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, więc jeśli tylko chciałbyś pokazać mi świat z Twojej perspektywy to ja tylko mogę się tym faktem bardzo cieszyć. Uważam, że każde doświadczenie w naszym życiu, niezależnie jakie ono jest czegoś nas uczy.

Iwona Nieroda-Zdziebko

Wywiad zrealizował Rampowicz Grzegorz Draus

.

.

.

Wywiady zrealizowane przez Rampowicza Grzegorza