Sylwia Bajek – himalaistka, miłośniczka wyzwań i podróży. Najmłodsza Polka na szczycie Lhotse. Wychodzi poza strefę komfortu, aby zobaczyć swój potencjał i zakres własnych możliwości. Podczas spotkań motywacyjnych poznała osoby z niepełnosprawnością dla których świat nie ma barier.

Czym się zajmujesz, powiedz coś o sobie

W ostatnich latach sporo przebywałam w górach wysokich. Wspięłam się m.in. na Południowy Wierzchołek Mount Everest, 8751m i wyżej aż do Stopnia Hillarego 8800m (2017), Lhotse 8516m (2018). W ubiegłym roku w ramach trekkingu z Klubem Polskie Himalaje prowadziłam grupę fantastycznych osób do Bazy pod Everestem.

Góry traktuję jako pasję, nie sposób na życie. Profesjonalnie zajmuję się m.in. projektowaniem i stylizacją przestrzeni, z zawodu jestem architektem wnętrz. 

Co cię motywuje do działania, do tzn. „ruszenia tyłka”?

Najsilniejszą motywacją jest ta wewnętrzna, którą niekiedy trudno uzasadnić. Bodźce zewnętrzne są często niewystarczające, aby zdecydować się na skuteczne działanie. Czasami rozmawiam ze sobą, zastanawiam się co jest moim marzeniem, celem, co sprawi, że będę wieść lepsze życie, staram się definiować krótko i długo okresowe cele i podążać w ich kierunku, całkiem często z potknięciami.

Nierzadko działam czysto spontanicznie i intuicyjnie, lubię jak 'się dzieje’ i muszę przyznać, że łatwo ulegam szalonym pomysłom.

Jaki był kamień milowy do robienia tego co robisz? Co popchnęło cię w stronę pasji i ich rozwijania?

Sądzę, że kluczowym wyzwaniem była wyprawa na Denali na Alasce, najwyższy szczyt Ameryki Północnej w 2016 roku. Proces przygotowania, podróż, górski teamworking w bliską osobą, biwakowanie w warunkach skrajnie niesprzyjających człowiekowi, wspinaczka i ostatecznie wejście na szczyt tej góry uświadomiły mi, że możliwości moje, ale i ludzi generalnie leżą znacznie dalej niż nam się wydaje.

Dopiero wyjście daleko poza strefę komfortu, podjęcie się czegoś trudnego może pokazać, jakie trudności jesteśmy w stanie pokonać. Po tej górze czułam, że jestem gotowa na wyżej i więcej.

Jak postrzegasz niepełnosprawność i codzienność osób z niepełnosprawnością?

Miałam wiele okazji do poznania fantastycznych i wartościowych ludzi z różnorakimi niepełnosprawnościami. Osoby z niepełnosprawnością fizyczną, które spotkałam m.in. w trakcie wydarzeń motywacyjnych, miały jedną wspólną cechę, która niezwykle mi imponowała – od razu otwarcie mówili o planach, marzeniach, celach, kładli nacisk na swoje mocne strony nie eksponując przy tym swoich ograniczeń, jakby ich nie zauważali. 

Czy osoby z niepełnosprawnością również mogą motywować?

Poprzez Fundację Mam Marzenie poznałam młodych ludzi z niepełnosprawnością intelektualną. Po interaktywnym slajdowisku o górach, które w duecie Everteam mieliśmy przyjemność prowadzić w Fundacji doszliśmy do wspólnej konkluzji. Na tle wyrażania szczerych pozytywnych emocji, których każdy na co dzień potrzebuje, i które potrafią zmienić każdy dzień na lepsze – to my tzw. pełnosprawni jesteśmy często ograniczeni. Dopiero zetknięcie z osobą nie posiadającą barier w szczerym wyrażaniu pozytywnych emocji potrafi to uzmysłowić i pokazać, że może być inaczej.

Co powinno decydować o zatrudnieniu osoby z niepełnosprawnością?

Myśląc o osobach z niepełnosprawnością w kontekście pracy uważam, że o wyborze pracownika powinny decydować zaangażowanie, nastawienie i kompetencje. Dokładnie jak w przypadku osób pełnosprawnych.

Czy bycie osobą z niepełnosprawnością dyskwalifikuje tą osobę z życia „pełną parą”?  

Myślę, że jeśli ktoś chce uniknąć życia pełną parą znajdzie powód, inny mając teoretycznie większe ograniczenia znajdzie sposób na życie w pełni. Sądzę, że wiele ograniczeń siedzi u nas w głowach: charakterze, sile mentalnej, otwartości na wyzwania i ciekawości Świata. Poznane przeze mnie osoby z niepełnosprawnością udowodniły mi, że życie nie ma barier:).

Wywiad przeprowadził: Łukasz Bajek

Zdjęcia, źródło: Sylwia Bajek